ten oto sposób, skazawszy siebie mimo woli na pewną izolację, augustianie stracili jakikolwiek wpływ na rozwój przyszłego miasta. Niebawem też rozpoczęli starania u księcia Przemka żagańskiego o przeniesienie ich zgromadzenia do obwarowanego, bezpieczniejszego Żagania. Książę dał zgodę i tak po 67 latach pobytu w Nowogrodzie mnisi pod swym opatem Tylmanem odeszli do książęcego Żagania. Stało się to w roku 1284.
      Zgodnie z ówczesnymi zwyczajami Nowogród często przechodził drogą zastawu z rąk księcia w posiadanie różnych feudalnych rodów. I tak na początku XIV stulecia głogowsko-żagański książę Henryk IV przekazuje gród swojemu rycerzowi Spytymirowi Zeliczowi w dziedziczne władanie. W połowie wieku przechodzi na własność łużyckiego feudała Ulryka von Pack, który w roku 1353 nadaje Nowogrodowi prawa miejskie oparte o statuty magdeburskie. Miasto otaczają z trzech stron obwarowania podzielone dwoma bramami: wschodnią, zwaną Bramą Kożuchowską, i południową - Żagańską. Ponadto otrzymuje prawo składu soli, odbywania raz w roku targów bydlęcych, zezwolenie na budowę ratusza. Z wcześniejszych przywilejów wymienić trzeba prawo połowu ryb na Bobrze na długości jednej mili w górę i w dół rzeki, dane w roku 1263 przez Konrada I głogowskiego.
     Nie ominęły miasta różnego rodzaju plagi i pożogi. W roku 1394, w wyniku grasującej czarnej ospy, następuje wyludnienie miasta. Kilkanaście lat później, zdobyte przez zbrojne oddziały czeskich husytów, zostało ograbione i częściowo spalone. Nie obronił się rozbudowany i umocniony przez księcia Jana I żagańskiego nowogrodzki zamek. Zupełnemu zniszczeniu uległ kościół klasztorny i budynki konwiktu, leżące poza obrębem murów miejskich.